Toch nog een fraaie Sunrise

Nu ik dit stukje zit te typen zitten we in een Motel in Needles. Het is hier nu 9 uur ’s avonds en nog steeds snikheet dus Imke ligt in het zwembad en aan mij de eer om het stukje van vandaag te schrijven. Op mijn lijstje van Must Do’s stond de sunset en/of sunrise bij de Grand Canyon. Na de magere zonsopkomst in Death Valley kreeg ik niemand meer enthousiast daarvoor. Gisteravond was het bewolkt en hadden we afgesproken om met die andere familie te eten. Dus van die sunset kwam niet veel. Tijdens het eten (heerlijk steakhouse) kwam dit ter sprake en zij hadden gehoord dat het ’s ochtends onbewolkt was en pas later op de dag slechter zou worden. Dus plannen gemaakt voor de sunrise. Laatst bij Zabriskie point was het al een beetje licht dus nog vroeger opstaan dit keer! Om 4 uur werd ik wreed gestoord door de wekker, maar je moet er nu eenmaal iets voor over hebben. Omdat de bus van Tusayan naar de GC pas om 8 uur gaat rijden moesten we met de auto naar GC-village. Ik kreeg een lift van de familie en eenmaal geparkeerd stapten we in de oranje lijn. Alles geweldig geregeld in die parken, die brengen je om half 5 ’s morgens al naar je bestemming! Zij gingen er bij Kaibab Trail uit om een stukje naar beneden de canyon in te lopen. Omdat ik de Gopro van Sjors bij me had voor een timelaps was lopen voor mij niet handig. Bovendien had de buschauffeur gezegd dat Yaki-point de place to be was voor de zonsopkomst. Daar ben ik uitgestapt en in het donker een geschikt plekje gezocht aan de rim. Ondanks dat ook deze zonsopkomst weer bewolkt was had ik ‘m niet willen missen. Op het moment dat de zon over de rand van de canyon kwam was daar geen bewolking maar iets hoger in de lucht wel. Dat gaf een heel mooi effect. Toen de zon hoger kwam en achter de wolken verdween was het nog niet afgelopen. Elke keer als de zonnestralen maar een beetje door de wolken heen wisten te prikken verschenen de mooiste kleuren in en op de canyon rand. Op de rand van een steen met mijn ipodje op tot een uur of zeven lekker van zitten genieten. Daarna terug gelopen richting busstop en onderweg nog een hert en een eland gezien. Het klinkt een beetje vreemd maar die herten zijn eigenlijk al niet zo speciaal meer. Met de paarse lijn terug naar Tusayan waar Margo inmiddels wakker was. De kinderen wakker gemaakt en ontbeten op de kamer. Koffers in de auto en rijden maar weer. Vandaag een kwestie van kilometers maken op weg naar onze rustplaats San Diego. Op de weg tussen Tusayan en Williams passeerden we een fors auto ongeluk dat nog geen kwartier eerder plaatsgevonden had. Maar goed dat ik op het laatste moment toch nog ff moest poepen voor vertrek. Op de weg van Williams naar Kingman nog even door het route-66 dorpje Seligman gereden maar dat stelde niet veel voor. Bij Kingman van de freeway af en over de oude Route 66 over de Sitgreaves-pass naar Oatman gereden. Leuk stukje weg met fraaie uitzichten. Helaas waren er vandaag in Oatman geen ‘gunfights’ van cowboy acteurs meer, maar de alom bekende ezels liepen er wel rond te stinken. In een soort western straatje met saloons, general stores en een hoop prullaria lopen die beesten bij iedereen eten te schooien. Van mij kon eentje er een appelkroos krijgen die ik nog had maar een Amerikaan voerde die beesten hele watermeloenen? Na een half uurtje hadden we het wel gezien. Op weg naar ons motel in Needles, net over de staatsgrens weer in California. Prima kamer en uiteraard het verkoelende zwembad. Bij het zwembad staat een BBQ die je mag gebruiken. Dat was natuurlijk een goede optie voor ons avondeten, lekker bij het zwembad eenzelfde steak als gisteren proberen na te maken. Maar onweer dreigde dus hebben we het risico maar niet genomen. Tot nu toe is dat onweer uitgebleven. Ik krijg nu een kopje motelkamer-koffie van Margootje en spring (nou ja spring) daarna ook nog maar een keer in het water. Morgen via Joshua Tree NP naar Palm Springs.