Cabrillo highway ( highway #1 )

Elk voordeel heeft zijn nadeel. Als papa wel goed slaapt, ligt de rest van de kamer wakker door het gesnurk. Het viel nog mee dat de beren die we gespot hadden niet kwamen kijken waar toch die nieuwe bewoner van het bos zich verstopt had. Goed geslapen dus en met brace en pijnstillers op naar de kust, te starten bij Morro rock. Een grote puist lava in zee met aan de ene kant een baai met haventje en de andere kant een strandje. In het begin was het nog wat bewolkt maar al snel kwam het zonnetje er door. Vervolgens langs de wonderschone kustweg naar het noorden. Eerste stop bij ‘Elephant Seal Rockery’, de kolonie zeeolifanten die ome Toon al aangekondigd had. Die ruik je voordat je ze ziet. Er waren zelfs mannetjes aan het vechten. Vervolgens door naar ‘Ragged Point Inn’. Daar zochten we een bankje in het naastgelegen park met uitzicht op zee. Ons lunchpakketje smaakte hierdoor extra lekker.
Helaas werd het steeds mistiger, dat gaf bijzondere uitzichten zoals wolken die op de zee lijken te liggen. Maar met het zonnetje erbij zou het allemaal nog mooier zijn geweest denken we. Op eens dacht papa een walvis te zien in het water, maar niemand geloofde hem. Hij was vast al met z’n gedachten bij morgen. Toch hield hij vol dat hij er eentje gezien heeft. Bij ‘Julia Pfeifer Burns State Park’ even de auto uit voor een blik op de McWay Falls, een watervalletje dat vanuit de heuvels rechtstreeks in zee stroomt. Door ‘Big Sur’ en over de ‘Bixby bridge’ en achter elke draai weer een ander mooi uitzicht kwamen we vele bochten later in Monterey aan. Door de mist besloten we de ‘17-mile drive scenic way’ niet meer te doen, ons portie scenic hebben we wel gehad voor vandaag. We reden naar ons hotel waar papa en Sjors nog lekker in het zwembad sprongen (nou ja springen?) en mama en Imke lekker op de kamer bleven lezen. Het onvermijdelijke vader-zoon duel (wedstrijdje op en neer) werd ondanks een valse start van Sjors, alleen armslag van papa, vasthouden aan zwembroek toch gewonnen door papa. Dat zo’n jonge god niet van een oude gehandicapte man kan winnen, vriend Pfeiffer kreeg de schuld.
Na een douche op naar de plaatselijke Fishermans Wharf om de tour van morgen te boeken en een hapje te eten. Op de boot van 10:00 uur was nog plek een ook bij ‘Crabby Jim’ was een tafeltje vrij. Heerlijk gegeten, niks crabby’s aan die Jim. Terug naar het hotel en na weer een mooie dag tijd om te slapen. Morgen weer vroeg aan het ontbijt om daarna aan te monsteren op de ‘Greatland’; walvissen spotten….